Tree of Heaven-Han Yoon Suh\’s Whistle
Dolgun kırmızı dudaklar, simsiyah gece gibi gözler, aynı derecede koyu saçlar, muhteşem bir kombinasyonla ortaya çıkmış yakışıklı bir yüz , eğer bir kitap karakteri yada film yıldızı olsaydı durum bu olurdu. Onu böyle tasvir ederlerdi. Oysa gerçek hayat böyle değildi. Yüz hatları öyle orantı sızdı ki onu gören biri ilk tepkisini yüzünü ekşiterek ortaya koyuyordu. Tek başına ele alındığında çok güzel dudaklar, anlamlı gözler, zarif bir burun vardı. Fakat nasıl oluyorsa bu güzellikler bir araya geldiğinde ortaya hiç olmaması gereken bir görüntü çıkıyordu. Çirkinlik alıştığı bir şeydi. Bazıları onun bu halini hayretle incelerken, o da insanları düşünmeden edemiyordu. Güzelliğe vurgun , onun peşinden koşan insanlar, aslında onlarda olmayan bir şeye özenmekten başka bir şey yapmıyorlardı. Güzel birini görünce imrenerek bakan bakışlar ona yöneldiğinde haline bakıp şükrediyor, mutlu oluyordu. Bazısı ise acıyordu. acıyanlara hiç kızmıyordu, kızamıyordu.
Küçük bir çocukken gösterdiği alınganlığı da göstermiyordu artık. O çirkindi ve bunun farkındaydı. Çirkin fakat akıllı , çirkin fakat zengin , çirkin fakat güçlü ,çirkin fakat iyi böyle bir sürü nitelik sayabilirdi. Ama öncelerinde hep bir çirkin olacaktı. Diğerlerini gölge bırakan bir kelime ,acımasız , ön yargılı , zalim bir ünvan . O buraların çirkin efendisiydi. Dadısının deyimiyle sevgiliye sevdiğinin hep güzel göründüğü ama göremeyen gözlere çirkin görünen efendi. Eğer kalp görmeyi hak edecek kadar saf değil ise kötü kalpler için onun güzellikleri hep çirkin görünecekti. Dadısı böyle söylerdi. Gençlik yıllarında demek tüm dünya kötü kalpliymiş diye düşünüyordu. şimdi otuş beş yaşında olgun , anlayışlı ve hoş görülü biri olarak çirkin ama güçlü olmayı seviyordu. Her günün bir birinin aynı olduğu bu tek düze kasabada hayatın sıradanlığına alışmış bir insan asla yeni bir beklenti içine girmez. Çirkin efendi de her şeyin sahibi olduğu bu küçük kasabada onu bekleyenleri asla hayal edemezdi. Kader oyunlarını en beklenmedik zamanda oynayıp insanları şaşırtmayı severdi. Ani değişikliklerle mızmız bir çocuk gibi olsa da kaderin bu beklenmedik oyunları onun her zaman kazanmasını sağlardı. Şimdi bu mızıkçı oyuncu çirkinler de sever diyordu peki aynı derece de sevilir mi ?
WİNPOHU'CA HİKAYE 
Tree of Heaven’ın ıslığını duymayı özlemişim resmen 🙂 Okurken aklıma çok önceden okuduğum bir kitap geldi. Adını bile hatırlamıyorum kitabın beyaz dizi tarzı bir kitaptı. Orada da çirkin bir adam vardı ve zoraki evlilik yapıyordu. Sonu mutlu biten bir aşk hikayesiydi:) Bu da uzayıp giden bir hikayeye dönüşebilir aslında. Çirkinin kalbini seven biri çıksa falan..
Güzel olmuş, ellerine sağlık.
ben çirkin ördek yavrusundan esinlenmiştim. neden hep çirkin ördek yavrusu kuğu olmak zorundadır ki . çirkin olarak kalsa da kimse onu sevemez mi . değişmeden öyle kalan bir çirkin aslında devamı var da ben böyle kalsın kısacık olsun istedim belki diğer yazdıklarımı da sonra eklerim 🙂
sağ ol yorumun için 🙂
Bence Çirkin ördek yavrusu tabi ki kuğu olmak zorundadır. Şaşırttım biraz sanırm ama benim bahsettiğim şey şu; Hani birinin ismini duyduğunuzda aklınıza gelen ilk şeyler vardır ya bence insanı güzel yapan odur bir bütünlüktür yani. Fiziksel olarak dünya güzeli birinin huyu suyu aklı pek iyi değilse güzel diye sıfatlandırmak gelmez içinden. Güzellikte eksiktir bir çok yanı çünkü… ama öyle çirkin bir insan tanırsınız ki güzellikte bütünlüğe ulaşmasına ramak kalmış bir kaş payı, bir göz payı uzaklıkta… yine de güzel demekten alamazsınız kendinizi. Güzellik insanın beyninde… insan beyni de ilk kez tanıştığı çirkin ördek yavrusunu zaman içerisinde kuğuya dönüştürebilir bir mekanizma. Fiziksel olarak ne durumda olduğunuz umrumda değil bütünlükte güzelliğe ulaşmanız dileğiyle … =)
değişik bir yorum olmuş sağ ol 🙂 benim bahsettiğim kuğu olmak sadece dış görünüşten ibaretti. malum bütün hikayelerde filmlerde çirkin kişi elinde sonunda bir kaç mucizevi işlemden sonra dünya güzeline dönüşür ya ben o fikirden hoşlanmıyorum ille de sevilmesi için güzelleşmesi gerekmesin değil mi . çirkin olarak kalsın ama tabi ki insanın karakteri dış görünüşünün önüne geçer ve dünyanın en güzeli gibi görünür göze . önemli olan nasıl baktığımızla alakalı . sadece kabul etmemiz gereken tek gerçek ilk etapta dış görünüşe gerçekten önem veriyoruz.
bende bu önyargılı ilk izlenimi güzel bir karakterle aşabilmemizi umuyorum 🙂
Geri bildirim: Yeniden Hikaye Yazmaya Başladım « Winpohu'ca Blog